تــــــا حالا شدھــ ڪہ حرفهایت انگار بخشڪد در گلو ؟! چیزـے چنگ بزند تہ وجودت را و تو از دروטּ آرامـ آرامـ بسوزـے … بے آنڪہ دودـے بلند شود از اندامت ؟ بے آنڪہ حتے بہ فڪر ڪسے خطور ڪند ڪه دارـے تہ مےڪشے؟! مرا ببیـטּ ! شاید تو ببینے در مـטּ ڪہ چگونہ دارمـ مے سوزمـ … حالا ڪہ ڪارـے از دست ڪسے بر نمےآید ڪاش خدا دستهایش را بہ مـטּ قرض مےداد تا ڪارـے ڪنمـ براـے دلهایماטּ...